Przechadzka przez życie

Idę przez las.
Wysokie drzewa. Mech na ziemi...
Między konarami przemykają długie strumienie światła chcące dotknąć ziemi po której ja stąpam.
Dochodzę do wody.
Jej blask i błękit wody w której odbija się moja twarz.
Przechodzę przez wode z lekkością, widzę dno i małe rybki które uciekają spod moich nóg.
Dochodzę do wielkiego drzewa, największego w całym lesie.
Jest tak wielkie i smukłe, daje mi poczucie bezpieczeństwa i chęć życia.
Jednak muszę iść dalej.
Znowu napotykam wodę na swojej drodze. Jednak ta nie jest tak piękna jak tamta.
Jest szara, brudna i śmierdzi.
Chcę przejść, lecz ciągle grzeznę w jakimś błocie.
Z wielką trudnością udaje mi się z niej wydostać.
Za chwilę widzę urnę stojąca na konarze drzewa,
owietlają ją promienie słońca... I mówi do mnie podejdź
Podchodzę,
kusi mnie żebym ją podniosła i otworzyła,
trzymam ją w ręku jednak zostawiam i ide dalej.
Napytkam mur,
jest mojego wzrostu,
wygląda na stary,
zbudowany z kamienia który zaczyna sie kruszyc
porosniety gdzieniegdzie mchem.
Trudze się z jego przejściem ale po pewnym czasie wskakuję na góre i przechodze na drogą stronę.
Za murem widzę siebie pokonującą cała drogę i czekającą na część swojej duszy która pogubiła się gdzieś po drodze.

autor

Atkax

Napisany: 2005-02-12 Dodano: 2005-02-13 00:52:00

Ten wiersz przeczytano 441 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie