Przemijanie

Kiedy z domu moich najbliższych sąsiadów, odszedł ostatni mieszkaniec napisałam...

Wyglądam przez okno.
Piękne świerki
wzrok mój przyciągają.
Spoglądam jednak dalej,
gdzie drzewa i stary dom
nikogo już nie mają.

Patrzę i wspominam czasy,
tego miejsca świetności.
Starsi Państwo,ciężka praca,
w wakacje zawsze dużo gości.
To tętniące życiem miejsce,
przez lata się zmieniało.

Cichł gwar wieczornych rozmów,
mieszkańców ubywało.
Dzisiaj dom stoi samotnie,
bez śladu człowieka.
Nie ma tu nikogo.
Nikt na nikogo,nie czeka.

Tak jak właściciele powoli obumiera,
w oknach nie palą się już światła,
owoców w sadzie nikt nie zbiera.
Wiatr wśród drzew buszuje,
mgła oplata stare mury.
Po szybach deszcz spływa,
zacierają się domu kontury.

autor

Poola

Napisany: 2018-03-21 Dodano: 2018-03-21 07:18:21

Ten wiersz przeczytano 1112 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie