Przemijanie...

Jeden z pierwszych wierszy które napisałem o tej tematyce :)

Ten świat zawsze tak samo sie zaczyna.
Ciemność, pustka, strach i oczekiwanie.
Nagle światło, przestrzeń i jest przyczyna,
świat ten sam, lecz nowy przed oczami stanie.

I tak jak węże skóre starą zrzucają,
tak i człowiek przechodzi przemiany.
Młody, potem starszy i schody sie zaczynają.
Starszy może wiele, a szczególnie zmiany,

świat zupełnie nowy może powołać do życia.
Czy chęć będzie tworzenia znając tę drogę?
I czy do takiego jesteśmy stworzeni bycia?
Ledwo decyzje podejmie a już myśli co ja mogę?

I tak jak liście stare z drzewa spadają,
tak i człowieka koniec szybko nadchodzi.
Sam nic już nie tworzy, a marsza mu grają,
nie weselnego, pogrzebowego i on odchodzi.

Cuż było warte krótkie życie takiego?
Jedna ważna decyzja świata stworzenia!?
I czas umierać wraz ze światem jego.
Jednak świat pozostaje bez nawet skazy cienia.

Wszystkim którym zbrzydło życie uwierzcie wielu ma gorzej a życie jest krótkie...

autor

piszczyk

Napisany: 2005-10-15 Dodano: 2006-01-12 16:49:06

Ten wiersz przeczytano 437 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie