Przyjaciel Kruk

Tej Jedynej...Jedynej w swoim rodzaju... Lotce...

I słyszę tylko rozmowy kruków
Radosne, ale i posępne
Jak dusze zmarłych
Jak dusze dopiero umierających
Jak moje sumienie.

Są wszędzie
I chrzęst suchych liści
Pod drewnianymi stopami
Które nie chciałyby już iść
Choć do przejścia jeszcze tyle lat.

I bezzębny uśmiech
Płomienia znicza
I czuły dotyk
Zimnych kamieni nagrobków
I tych przy kartonowym posłaniu.

I przejmujący dreszczem
Chrapliwy głos kobiety
Śpiewający: "Jesteś najlepsza!"
I każdy gasnący płomień w sercu
Też to szepcze, w agonii.

Odchodzę - przychodząc
Stary, ale nowy
Smutny, ale pełen nadziei
I wiary
Że potrafię kierować swoimi snami.

I zaczynam rozumieć mowę kruków
Jeden wpatruje się we mnie
Oczyma czarnymi jak moje myśli
I tłumaczy, przechylając główkę
"Kochaj dalej, to obojgu Wam pomaga".

Łzy spływające leniwie po ścianach duszy
Rosą po omszałych głazach
Karmią jezioro marzeń
Będące granicą snu i jawy
I sensem życia.

Chrzęst liści już tak nie przeszkadza
A i uśmiech płomienia znicza
Jest jakby życzliwszy
Wydaje mi się, że w jeziorze marzeń
Pływa Ona.

Wpatruję się oczyma pełnymi łez
Mój Kruk głaszcze mnie skrzydłem
"Nie płacz nad przeszłością - szepcze
Myśl o przyszłości. Z sobą w tym jeziorze..."
Mój Kruk odlatuje, wtapiając się w czerń smutku.

Dedykuję wszystkim, którzy pokutują.

autor

Nikitha

Napisany: 2013-11-22 Dodano: 2013-11-23 10:55:49

Ten wiersz przeczytano 718 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie