Przyjaciel- róża

Dla wszystkich zainteresowanych

Cmentarna ciemność powoli przez ulice szła.
Nie widać nikogo. Czyżbym z nią szła tylko ja?
Cichy stuk bosych stóp, powiewająca na wietrze sukienka
Teraz czarna, a niegdyś biała i piękna.
A w dłoni trzymałam więdnący kwiat.
On powoli konał, a dla mnie przecież był wiele wart.
Wszechmocna, mroczna siła gdzieś ciągnęła mnie.
Nie wiedziałam, czemu tak bardzo iść z nią chcę.

Dlaczego tutaj jest tak ciemno?
Dlaczego nikogo nie ma ze mną?

Krzyczałam z całych sił, swego odbicia nawet się bałam.
Przecież pamiętam, wcześniej się takiej nie znałam.
Blada twarz, ciemny strój, wielkie czarne oczy.
Teraz już czuje, że zło na równi ze mną kroczy.
Patrzyłam w niebo, ale żadnej gwiazdy nie widziałam,
Na odnalezienie drogi do domu nadziei coraz mniej już miałam.

Dlaczego ten kwiat rani mą dłoń?
Czy on też chciałby uciec stąd?

Księżyc wyszedł zza chmur, w odbiciu jeziora go ujrzałam,
Skoczyłam i daleko w przeszłość spojrzałam
Obudził mnie krzyk i ludzi na de mną stało wielu
Ale tylko jednym z nich był on. Czy to ty mój przyjacielu?
Podał mi rękę, była ciepła i silna.
Czułam, że w moim życiu to bardzo ważna chwila.

Czy teraz jestem bezpieczna?
Czy dalsza ucieczka już nie jest konieczna?

autor

Charna

Napisany: 2004-11-05 Dodano: 2004-11-08 20:57:51

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie