Przyjaciela miałem...

Wiersz ten dedykowany jest mojemu przyjacielowi Dawidowi, który zginął tragicznie w wypadku samochodowym w wieku 21 lat

Przyjaciela miałem, lecz we śnie się pogrążył
I odszedł na zawsze z duchami przeszłości.
Choć pędził przez życie, to uciec nie zdążył
Od pani co młodych pcha do nicości.

Odszedłeś człowiecze w dzień pięknej urody,
Zostawiając łóżko i gitarę swoją.
Łzy matki serc wielu rozkruszyły lody,
A jej ran już żadne słowa nie ukoją.

Gdy jako bracia za szczęściem gnaliśmy,
Pamiętam dobrze te czasy wspaniałe.
Radość swą w garści jak dzieci braliśmy,
Tylko ty dobrze wiesz co nam jeszcze zostało.

I łzy będą płynąć po policzkach ludzi,
Aż czas się dopełni w spowiedzi koniecznej.
Krótko zaczekam, aż mnie śmierć obudzi
I spojrzę na ciebie w postaci odwiecznej.

Przypomną się czasy przy tobie spędzone,
Gdy gitara śpiewała, a dym nas spowijał.
Dzień, w którym każdy poszedł w swoją stronę
Był dniem, w którym Zima pod dom mój wróciła.

Spotkamy się wreszcie duszo utęskniona,
Jeśli kiedyś do nieba trafić mi się zdarzy.
Jak przyjaciel otulę ciebie w swych ramionach,
A kryształy mej duszy spłyną w dół po twarzy.

autor

Myron

Dodano: 2010-04-23 10:47:56

Ten wiersz przeczytano 630 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie