przyszła jesień...

Przyszła jesień w moje progi niosąc smutek i nostalgię
W samotności porzucony cierpię z braku cnej miłości
I już nie chcę tego życia, co mnie w rozpacz spycha bardziej
Odbierając, co najlepsze chwile szczęścia i radości
I nikt mnie tu nie odwiedza w mojej szarej tej samotni
Na granicy własnych złudzeń i chorej rzeczywistości
Przyjaciele jednej chwili, przyjaciele wielokrotni
Wszyscy zapomnieli o mnie, nikt nie dzwoni, żadnych gości
Tylko smutek po kimś nikim, kto odebrał radość duszy
Komu pieniądz jest miłością, wiarą jego posiadanie.
Tylko miłość najprawdziwsza łzy na twarzy mej osuszy
Wskrzesi radość w mojej duszy w najprawdziwsze miłowanie.

autor

dr-pavell

Dodano: 2006-09-22 21:13:23

Ten wiersz przeczytano 632 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie