Pustka

Najgorsze, co spotyka poetę

Jestem poetą
Sam dla siebie
Satysfakcję mam wielką
Jak Anioł w niebie

Lecz czasami tak bywa
Że natchnienie poety
W dal odpływa
I zostaje martwa skorupa

Bo jak żyć bez wierszy
Wiele dla mnie znaczą
Pamiętam ten mój pierwszy
Który to wszystko zaczął

Przez wiele lat pisałem
Bo smutkiem własnym żyłem
Teraz kim innym się stałem...
Teraz nie wiem, co się stało

Jestem szczęśliwy przez dni całe
Każde natchnienie w dal odchodzi
Zabija każde natchnienie niemałe
I pozbawia mnie szczęścia...

Co ja mam czynić??

autor

Maciek O.

Napisany: 2005-02-22 Dodano: 2005-02-22 11:45:10

Ten wiersz przeczytano 395 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie