realia

Jesteś debilem, no pomyśl przez chwilę.
Ja do czegoś dążę. Chcę, żeby było milej.
Widząc to korzystasz przez moment. Przez dzień, przez jedną chwilę.

Po udanej chwili, odchodzisz. Jesteś niemiły.
Ja mam Cie dość. Odchodzę na krok.
Zaczynam milczeć. Mam Cię w nosie.
Daj mi już spokój. O, losie!

Wiesz co? Bo ja wiem.
W duszy wiem! że w końcu przestanę lubić Cię!
Przez Ciebie mogę swoją drogę zgubić.
I dlatego chcę przestać Cię lubić!

Wiem swoje. Wiem, że z czasem odejdziesz w dal i nie wrócisz.
I po co się ze mną o to kłócisz?
Olejesz mnie, bo tyle potrafisz.
Kumpelskie układy? Chyba zaraz mnie coś trafi!

Pamiętaj, że życie z każdym dniem uczy.
Porażka uczy!
Jeśli się zagłębię w Twoją osobę.
Będę robić za życia Twego ozdobę. No wiesz za taki dodatek. . .

Ty mnie wykorzystasz.
A ja w duszy z bólu uschnę jak kwiatek.
Właśnie dlatego chcę od Ciebie uwolnić się. Uciec!

autor

Madzia

Napisany: 2005-08-20 Dodano: 2005-08-20 15:43:42

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie