Relacja z Oświęcimia

Teraz gdy już umię o tym pisać....

OBOZOWE ULICZKI...

Przecież oni odeszli dziesiątki lat temu...
Już ich nie ma...
Obozu nie wypelniają już jęki,strach i głód...
Lecz gdy się przyjrzysz uliczką szerokim i oknom oni wciąż tam są..
Skrzywdzeni,zmęczeni nie ludzkim zmęczeniem...
Świadomi,że choć żywi to już martwi...
Słyszałam ich jęki za każdym zakrętem...
Smutek i strach przenikną mi serce...
Przechodząc przez bramę oni byli już ze mną...
Oprowadzając mnie po miejscu ich tortur....
W sercu żal i współczucie...


FOTOGRAFIE...
Spojrzałam na twarz smutną..
Łysa postać przerażona..
Spojrzałam na twarzy setki...
Każda inna..
Każda naznaczona śmiercia...
Twarzyczka dziecięca tak pięka...Już martwa..
Serce krwawi...
Płaczę..


POKÓJ Z WŁOSAMI..
Z opowiadań nic takiego..
To tylko włosy..
Nie jeden warkocz lecz tony włosów...
Wchodząc czuć smak śmierci...
Pierwszy krok w pomieszczenie...
Tysiące dusz łapczywych zwala się na me ciało..
Błagają o pomoc wszytkie..
Lecz nie umiem pomóc...
Serce pęka na pół..
Mdleję...

Śmierć,śmierć,śmierć...
Serca nie czułe tego nie doznały...
Serca nie czułe nie pękały...
Dziewczyny się śmiały i żartowały...

Lecz mnie duchy sobie upodobały...
Okrucieństwa wszelkie mi pokazały..

autor

CzarnaAnielica

Napisany: 2007-01-05 Dodano: 2007-01-05 12:58:42

Ten wiersz przeczytano 742 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie