Rok

Wiosna – najpiękniejsza pora roku
W niej wszystkie smutki odchodzą w półmroku
Liście drzewa zdobią, aurą zieloną rozbawione
Dookoła krajobrazem słonecznym przyozdobione
Lecz piękno dopiero dojrzewa, łaknie pełni życia
Niespełnione i niedowartościowane, pozbawione wszelakiego obycia

Lato – pora czas ustatkować nareszcie
Z pięknem przyrody zaznajomić się wreszcie
Drzewa pełną palety zielenią obmyte
Łodygi, gdzieś pod puchatą otoczką skryte
Walory krajobrazu w pełni ukazane
Maniery przyrody wobec niego nieokrzesane

Jesień – okres burz i cierpliwości
Tutaj na światło dni wychodzą wszystkie słabości
Na gałęziach nieliczne listki przedawnione
Żółcią i srebrem przyozdobione
Deszcze i wiatry prym tu wieść mogą
Odbijając się na drzewach ręką srogą

Zima – ostatnia piękność z całości
Na końcu, lecz pełna czułości
Tutaj drzewa białym puchem okryte
Mimo to pozostają pod tą warstwą pojedyncze listki skryte
Nic już ich nie tknie, nikt się nie odważy
Są już bezpieczne, z pewnością, że już nic się nie wydarzy

Pamiętaj, jest ktoś przeznaczony Twemu sercu

autor

rds

Napisany: 2007-01-20 Dodano: 2007-02-02 09:51:34

Ten wiersz przeczytano 839 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie