Rosarium

moje. spływają po tobie słowa, kneblowaną ciszą.
jakby za karę, kawałek zbrodni pierwszego wyznania.
wplatam potajemne przepraszam. długowieczna Roso.

w pamięci, kotylionowe maki i źródło dzieciństwa.
przeliczam kilka kolejnych odsłon twojej krynicy,
żarowy, magnetyczny początek, w kolorze orchy.

zsyłka na zachód - zstępnych barwny korowód.
najpierw niemcy, potem rosjanie, dalej polacy.
w odchłani twoi bracia. pozostali gdzieś na wschodzie.

mijają mi przed oczami dźwięki, słyszę adagio z siódmej,
ukryte później w kufrze, na zakurzonym strychu i winylu.
niosłaś ten szósty zmysł, przeznaczony jakby dla mnie.

te przed i po tobie. kobiety z rodu wędrówki i zatracenia,
połóżcie mnie na ziemi. tam zakorzenię, w kierunku donikąd.
póki śmierć nas złączy słowami. mimo wszystko.

autor

Kornelius

Dodano: 2009-10-31 07:41:00

Ten wiersz przeczytano 506 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie