Róża

Nocą zasypiała w samoutuleniu
spowitym poświatą pełni.
Nawiedzane katedry marzeń
płowiały przypływem słonych fal...
Krople gwiazd leciutko drżały
w uwolnionej szklistości...

Opadały płatki powoli
- kiedy głowę pokornie schyliła,
i konały w pożegnaniu...

Rozpływała się mrokiem...
uronionej łzy ostatniej...

I tylko wiatr lekko zakołysał
fioletowością smutku,
westchnął
i odszedł,
jak umiał najciszej,
aby nie zbudzić duszy
oplatającej księżyc
- gdy odchodziła
zamknięciem w siebie...

dziewczyna cienia...

autor

***Ola

Napisany: 2006-09-09 Dodano: 2006-09-07 09:41:48

Ten wiersz przeczytano 485 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie