Rozmowa z Poetą
Kiedy łańcuch się zsunął z twego języka
Kiedy liść laurowy nie zdobi twej głowy
Kiedy twych myśli nie gnębią okowy
Kiedy blask wokół twej postaci znika
Gdy marmurowa sylwetka rozpływa się w
ciało
Gdy twoje oczy to nie łzy zastygłe
W końcu twych słów spragniony zamilkłem
W końcu mi twych słów wciąż mało
Nie chcesz mi recytować swych jakże
pięknych
Wyniosłych, cudownych, w księżycowym
blasku
Godnych zachwytów, opiewań, oklasków
Pieśni, liryki, poezji – swych
wierszy
Nie wiesz gdzie miałbyś podziać swe ręce
Gdzie zwrócić swoje spłoszone oczy
Jak się zachować, gdy pustka zaskoczy
Gdy jak w lustrze zobaczysz ją w mojej
udręce
Mów mi poeto poezję prawdziwą
Wiernie wymaluj swe myśli w słowach
Naucz się z serca czerpać od nowa
W poezji cenić trzeba najbardziej
uczciwość
Komentarze (8)
z tego wiersza jestem dumny. przy mojej wzmożonej
samokrytyce to znaczy dużo.
Ladna ta rozmowa z poeta, szkoda tylko, ze nic nowego
nie wnosi. Pozdrawiam.
Szalenie mi nie pasowały ambitne rymy do tych licznych
"twego, twej ...". Dopiero czytając wcześniejsze twoje
wiersze wyczułem w tej manierze cwlową ironię (która
mnie zachwyciła). ---- Jedno retoryczne pytanie do
fachowca - czy obraz nie niosący głębszych treści a
jedynie wzbudzający zachwyt jest "generalnie
beznadziejny"(brzmi nieco dyplomatycznie :-)?
No musze powiedziec , ze nic nowego. Piszesz jak
tysiace innych. A swoj sposob na zycie , pisanie
masz??
Chyba każdy z nas chciałby choć raz usłyszeć recytacje
wiersza, który został "popełniony"... z ust samego
autora. Wtedy możnabyłoby zrozumieć prawdziwe
przesłanie.
zazdroszczę Ci tego wiersza:) chyba to starczy za
komentarz:)
Konfrontacja z prawdziwym poetą, prawdziwą
poezją...chciałoby się, żeby wypadła nadzwyczajnie,
inspirująco. A jaka będzie naprawdę? A jak się to
odnosi do życia? Bardzo refleksyjny wiersz, brawo!
Uczciwość jest nie tylko ceniona w poezji, ale również
na co dzień w życiu. Rymy wyśmienite.
D->>--