Z rozmyślań przy drugim śniadaniu

Ogarnia mnie melancholia
Takie spowszednienie
Taki niby-smutek
Bo coraz mniej radości ze zdarzeń małych
To wszystko takie zwykłe, codzienne
I nudne robić sie zdaje
Życie przeżywane, co dzień tak samo
Niezwykłość zwykła,
Inność coraz bardziej powszechna
Ciekawość nieciekawa
Melancholia-
Takie niby wyniszczanie od środka
zaczyna się,
Kiedy każdy dzień zaczyna być tak samo inny...

autor

Ania (Angie)

Dodano: 2006-12-19 20:56:38

Ten wiersz przeczytano 640 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie