Rytuał Zemsty

Przypadkowy czyn, słabością podparty,
Początkiem jest końca- rytuał otwarty.
Nic nie warty płomień, iskrą rozpalony
Nie da się już zgasić-demon narodzony.
Niech ta mała rzecz, nie znacząca wiele,
Stworzy demona skrytego w Twym ciele
I rozjaśni głębię swoim światłem zdradnym,
Złą drogę pokażę mądrym i zaradnym,
Niech pomimo swojej silnej wolnej woli,
Poddadzą się mocy Demona Niewoli.
Niech czują jak z każdym krokiem burza gniewu wzrasta...
To dusza człowieka z demonem się zrasta.
A kiedy scali się on z nią już cały,
Złość wejdzie na najwyższe piedestały
I będzie kierować człowiekiem jak wiatr morską falą,
W chwili tej wszystkie fundamenty wartości się zawalą
I zapali się nowy płomień, z którym przybędzie ona,
W czarnej szacie, ludzkiej krwi spragniona.
Chwyci dusze nim demon ją przejżeć zdąży
I przez drzwi cienia w jasność z nią podąży.
A płomyk z płomykiem walkę w ten rozpoczną,
W otchłani ludzkiego ciała gdzie zginą, gdzie spoczną.
Chmury zamętu znikną wraz z płomieni zawieją,
A z oczu łzy smutku rzęsiście się poleją,
Bo ukaże się prawda, tak skrzętnie ukryta,
Że śmiech, który przynosi płacz nie jest niczego warty...
Rytuał się skończył, a człowiek jak był tak jest uparty.

autor

shaggy

Dodano: 2006-09-03 18:40:55

Ten wiersz przeczytano 1234 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie