Są ludzie jak skarby
Są ludzie jak skarby nigdy nie zbadane
Są skarby, co nigdy nie będą chwałą
zwane
Są lądy piaszczyste, licha jest ich
postać
Są lądy skaliste, nie łatwo się tam
dostać
I jeszcze jest przestrzeń, nie z przodu i
nie z tyłu
Podobna do Ciebie, zrodzona z Boga pyłu
Najwyższe szczyty zostaw niewdzięcznikom
Największe skarby zostaw pokutnikom
Najtrwalsze lądy to skruszona skała
A reszta to wieczność i postać Twa
wytrwała
autor
Aga-ta
Dodano: 2023-04-10 20:50:30
Ten wiersz przeczytano 731 razy
Oddanych głosów: 12
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (17)
Super ciekawy, rozmarzony klimat...Pozdrawiam
Bardzo ciekawie...:)
Pozdrawiam
Same mądrości dziś tu zapodałaś, za co Ci chwała.
Wrzucam takie stare perełki siebie ówczesnej
nastolatki i wpadam w zadumę...
23 i 13 lat
Moje skarby pozdrawiam was cieplutko. A te wersy
powstały jak miałam 12 czy 23 lat. Ciekawe. Daje mi to
dużo o mnie do myślenia kocgani
Moje skarby pozdrawiam was cieplutko
Bardzo bardzo dziękuję za poświęcony czas i opinię.
Życzę wam ludzi co są skarbami oby na was trafili. Bo
jak ludzki skarb trafia na skarb to wreszcie człowiek
i człowieczeństwo może w pełni błyszczeć.
Pozdrawiam z podobaniem dla wiersza
Ciekawie:)
Rozbudzająca wyobraźnię refleksja.
Pozdrawiam
Marek
Z podobaniem na plus
a mnie się twoja miniaturka podoba
ciekawa refleksja.
Ciekawy przekaz, wprawia w zadumę.
Pozdrawiam