Są takie prośby

Pod górą - szarą - kopertę otworzyła.
Pękały drzewa, ziemia, naczynia - wszystkie.
Szara zawartość mościła się w szczelinach.

Ona - w bezdechu - czuła, jak ogarnia zima.
Krzyczała tak głośno, że słychać nie było.

Powracało: Dlaczego? Moja wina?
Uśmiech wyczarowała, by strach zmniejszyć,
wtedy powstało tysiąc beznadziei - wierszy.

Szklanki rozbijane o ścianę, igły,
maski na twarz - wkładane, zdejmowane.
Powietrze z koncentratora i hostia na ławie.

On był - zamodlony - głos mu uwiązł w gardle,
wyjaławiał znaczenia słów 'prawda, naprawdę'.
Prosiła wiele razy: Na co jeszcze czekasz,
już się wypełniło, ponad brzeg wyciekło,
musisz tylko dogasić.

Piekło, piekło,

piekło.

autor

cii_sza

Napisany: 2015-11-19 Dodano: 2015-11-19 15:47:37

Ten wiersz przeczytano 1856 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie