Samotni wśród ludzi

Każdy z nas w swoim świecie się zaszywa,
Za tym murem, gdzie myśl obca jest uporczywa,
Opalamy się pod własnymi słońcami,
Mokniemy pod prywatnymi chmurami,
Gdy codzienności nie pozwala nam tu dłużej zostać,
Trudno nam się z tą "wolnością" rozstać,
Pod wspólnym niebem lęk nam towarzyszy,
Nie zaglądamy sobie w oczy, biegniemy w ciszy,
W ciasnocie murów z ledwością uliczki dostrzegamy,
Cienie się ocierają, my sami uciekamy,
Betonowe chodniki nasze serca dźwigają,
Dziurawe ulece najskrytsze pragnienia spełniają,
Woń starych lamp głowy nam podtrzymuje,
Jasność chwyta za ręce, przed upadkiem ratuje,

Ale wkońcu szklana witryna nasze życie obnaży,
Jesteśmy nic nie warci: brzydcy, samotni, starzy...

autor

aleh

Dodano: 2006-11-05 19:10:09

Ten wiersz przeczytano 431 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie