Samotnia

"...na samotność skazują człowieka
nie wrogowie, lecz przyjaciele..."


Osłaniałam cię przed wiatrem
nadziejo, rozłożyłam parasol,
by uporczywy deszcz
nie rozmywał gasnącej wiary.

Zbudowałam samotnię,
gdzie słucham bicia serca.
Dwa sznury barwnych motyli
nocą wymienia się kolorami.

Wydeptałam ścieżkę do marzeń -
najpierw zreperuję
przeciekający dach.

Nie stawaj, proszę
znienacka za plecami -
krzykiem wypłoszysz
resztę złudzeń.

Zasiałam błękitne
niezapominajki -
ja, będę pamiętała,

pomimo.




czarnulka1953
08. 08. 2013.

autor

czarnulka1953

Napisany: 2013-08-08 Dodano: 2013-08-10 08:14:21

Ten wiersz przeczytano 569 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie