Samotnie przeciwko przeznaczeniu

Fala cierpienia zalewa me serce i umysł,
niczym niszczycielskie tsunami.
Niszczy wszystko na swej drodze,
radość, szczęście, nadzieje.

Pogrążam sięw odmętach rozpaczy,
zniewolony i osamotniony.
Rozglądam się wśród przyjaciół,
szukając wśród nich wsparcia i ciepłego słowa.

Widzę drogie mi osoby,
lecz one są nieme.
Patrzą a nie widzą.
Słyszą a jednak są głuche.

Może to i dobrze...
Nie chcę na siłę, do ich worka zmartwień,
dorzucać własnych problemów.
Zostałem sam.

Toczęwalkęz przeznaczeniem
i raz po raz ją przegrywam.
Moja dusza, niczym ranne zwierzę,
szuka miejsca w którym mogłaby spokojnie umrzeć.

na szczescie jest jeszcze ktos kto ratuje moja dusze przed zaglada...

autor

czlowiek we mgle

Dodano: 2006-01-23 16:46:45

Ten wiersz przeczytano 437 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie