Samotność?

Strapiony mędrzec siedzący na tronie samotnej miłości ,
tęskniącej
do podziału pomiędzy istoty powiedział: Będzie człowiek.
Wśród nocnych uniesień dwoje nagich ludzi obdartych z szat uścisku poczęli Życie dostając nowe imiona – matka, ojciec.
I człowiek był samotny dzieląc z matką przestrzeń swego Życia.
A potem krzyk Jego rozdarł niebiosa.
I wszyscy Go ujrzeli.
Lecz On nie wiedział, że ktoś od dawna Go obserwuje.
Człowiek został sam.
A potem jeszcze bardziej opuszczony płakał nocami do poduszki.
Mimo to miał nadzieję.
I spotkał przyjaciela, lecz On miał własne Życie.
Kiedyś pośród nocy Człowiek usłyszał szum wiatru, a nad nim ukazał się dywan gwiazd i wtedy zrozumiał, że istnieje jeszcze ON.
I gdy strapiony złożył swe ciało do łóżka niewidoczna ręka pogładziła Jego twarz w zupełnie pustym domu.

autor

Gab.

Dodano: 2006-02-06 18:52:35

Ten wiersz przeczytano 488 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie