Samotność XXI wielu

Ja
jak fabryka
Sama z własnej woli, na własne żądanie...
Umieszczona gdzieś w nieprzejednanym lesie
Tylko nieliczni wiedzą gdzie się znajduje!

Był czas kiedy odwiedzało mnie wielu ludzi
Bardzo pozytywnie wpływali na me prosperowanie
W jednej chwili coś we mnie zaczęło się psuć
do tego stopnia, że wszyscy mnie opuścili

Zostałam skazana na pastwę losu
nikt mnie już nie bronił

Teraz codziennie doznaje wielkich szkód
czasami boję się nadchodzącego dnia

Nikt nie wie o mym istnieniu
jednak...
Wielokrotnie przypadkowi przechodnie
naznaczają swą bliskość

Nikt mnie już nie szanuje
Codziennie tylko tłuką moje szyby
Słyszę brzęk spadających odłamków szkieł
i czuję przeszywająca pustkę oraz piekący ból

Wiatr wdziera się w me spustoszałe wnętrze
czuje się jak u siebie, a ja nie potrafię go wypędzić

Wkradający złodzieje zabierają moje resztki
Kiedyś nawet wierzyłam, że to dobrzy ludzie
wierzyłam, że mnie odratują
przywrócą do dawnego stanu przydatności

Nie zależało im na mnie...
sama nie wiem na czym im zależało

Owszem byli tu i tacy co chcieli mnie zagospodarować
Szacowali straty, naprawiali w miarę swoich możliwości
Nie trwało to długo
stwierdzili, że jestem zbyt oporna

Od momentu gdy mnie zostawili...
już nie czekam na nikogo

Zastanawia mnie tylko kiedy zostanę uwolniona
Kiedy ktoś w końcu zrówna me mury z ziemią
zmiecie to niepotrzebne nikomu szczęście – mnie - w proch
Jeśli możesz POMÓŻ!

Dla tych, którzy zostawiają w potrzebie...

autor

Fusia

Napisany: 2008-03-02 Dodano: 2008-03-06 17:34:44

Ten wiersz przeczytano 568 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie