Samotny sen

Samotną drogą do nikąd dziś zmierzam,
i na niej samotne mijam drzewa,
pod nogi me upadł samotny liść,
a w oddali samotny ptak śpiewa.

Samotny wiatr dokoła mnie tańczy,
osusza swym pędem samotne me łzy,
przez samotne dłonie pustka się przelewa,
i znikam powoli wśród samotnej mgły.

Gdybyś mógł odgadnąć jaki w sercu noszę żal,
gdybyś chociaż trochę zrozumieć to mógł,
i jak ja wciąż tonął pośród bólu fal,
może wszedłbyś z powrotem za mój samotny próg.

W samotnym domu cisza na mnie spływa,
na niebie samotne słońce już zachodzi,
samotne serce tęsknym bije rytmem,
a w głowie kolejna samotna myśl się rodzi.

Samotny wieczór do drzwi już zapukał,
do snu stulił płatki samotny kwiat,
skryłam się pośród samotnych mych marzeń,
by zapomnieć, że istnieje samotny ten świat.

Gdybyś choć przez chwilę mógł zaznać tej rozpaczy,
gdybyś się zagłębił w smutku wielkim jak ten,
może byś w mych oczach lęku cień zobaczył,
zbawił, nim w samotny zapadnę znów sen.

autor

i.g.

Dodano: 2008-04-21 16:44:30

Ten wiersz przeczytano 702 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie