Ściany pełne martwych dłoni

Rozdzieram kokon życia, śmierdzący fetor zgnilizny mnie dusi,
chcę wyjść w ciemność, lecz to sen. Nie mogę zasnąć. Nie mogę uciec.
Związany krwawiącymi żyłami kalekiej ziemi,
wyrywam się, ale nie mogę ich przerwać.
Wpijają się we mnie i ranią. Wrzeszczę, błagam!
Panika przeżuwa mózg, zanika trzeźwość myślenia. Upadam.

Toksyczny upał ściąga skórę, skalpuje mnie bezlitośnie,
gałki oczne gotują się w tym piekle, toczę ślinę, wyjąc żałośnie.
Dłonie błądzą po ścianach, szukam punktu zaczepienia,
by nie podać się, nie zatrzymać w drodze do wybawienia.
Ale ściany pełne dłoni, wychodzących z nich, próbujących mnie pochwycić,
bym został z nimi, w ich zniewoleniu. W ich śmierci klinicznej.
Nie pozwolą mi odejść, potwory zazdrosne,
że mam odwagę kochać wolność. Że próbuję znaleźć inną drogę.

Trzymają przegniłymi, połamanymi palcami,
dzielą się mym ciałem, rozrywanym łapczywie, dławią odgryzanymi kęsami.
Coraz mniej mnie, cząstkami padliny zanikam w ścianach pełnych stworów,
którzy też kiedyś byli ludźmi, ale poddali się. Pozwolili wciągnąć w bagno systemowej wojny.

Ciasny korytarz, miażdżą mnie ściany,
już nie mam nóg. Rękami odpycham skaleczony tułów, byle szybciej, byle dalej!
Ale zbyt wiele zamordowanych za życia, pożąda mego uwielbienia wolności,
zbyt wielu chce nakarmić się nią. By nikt nie miał lepiej, niż oni.

autor

rebel

Napisany: 2010-07-18 Dodano: 2010-07-19 15:39:31

Ten wiersz przeczytano 489 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie