Ścieżka

Nie ma drogi powrotnej
Która wiłaby się
Jak czarna serpentyna wśród pól

Przez ogrody umierającego światła
Przez noc pełną rzek
Ciemnych, głębokich i cichych

Każdym krokiem czuć ziemię
Spękaną i konającą
Rozpaczliwie potrzebującą łez

Nauka wybaczania nie jest śmieszna
A mimo to sam Bóg
Śmieje się prosto w twarz

Widzę tylko ciemność
Na drodze prowadzącej mnie
Do domu

Cienie biegną na tyłach
Dzień drga w agonii
Nadchodzi noc

Podróż się kończy, a ja
Nie chcę przejmować się tym,
Że wciąż nie znam powodu, by żyć

autor

Green Lonely

Napisany: 2008-04-10 Dodano: 2008-04-10 22:20:35

Ten wiersz przeczytano 397 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie