Ścieżka szalonych

Mówili, że jestem silny ale racji nie mieli
Upadłem tam, leżałem na chodniku
A krew broczyła z głowy
Jak Styksu fale zmywając pamięć
Z pustej mej czaszki.
Nade mną stało sto czartów szydząc ze mnie
I gwoźdźmi ironii do ziemi sam Lucyfer mnie przybił
Abym podnieść się już nie mógł.
Potok szaleństwa przez skronie przepłynął
I diabły rozgonił.
Gwoździe w kończynach pozostały
Hamując krew
By szaleństwo z nią razem
Z mego ciała się nie wydobyło
I zostało w mej głowie kojąc cały ból.
Zamknąłem je tam a gwoździ nie wyciągne
Aby szaleństwo do końca mnie wzięło
I jak skorupa skalna
Gorąco to we mnie zdusiło
By za lat tysiąc lawa spod skorupy tej zmyła
Z grzechami moimi grzechy wszystkich

Szalonych

Dla wszystkich dzieci szaleństwa mojego pokroju.

autor

Daron

Dodano: 2007-01-26 19:57:32

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie