sen

w samotnych wędrówkach
dotarłem do zapomnianej
kolejowej stacyjki
była tam jedna szyna
schowana w zeschłych trawach
prowadząca donikąd
dzike bzy
skrywały kikuty zmurszałych
a kiedyś czerwonych murów
zachodzące słońce tonęło
za pobliskim lasem

rozpaliłem ognisko
ciszę przerywały trzaski
palących się słabym ogniem polan
na tle widocznego jeszcze
w zapadającym mroku lasu
majaczyły
świetliste tańczące duszki
dawnych jego mieszkańców
gdzieś pohukiwała sowa
z ciemności wychynęły postaci
półnagich biczowników
zmierzających
w sobie tylko znanym kierunku
z ogniska trysnął słup iskier

otoczony tajemniczą poświatą
obok siedział siwobrody
grzebiąc patykiem
w płonących polanach
- kim jesteś
zapytałem w myślach
uśmiechnął się do nikogo
- jesteś bogiem
jedno z polan pękło z trzaskiem
- istniejesz
siwobrody wskazał na ognisko
- widzisz ten ogień
istnieje gdy jest podsycany

obudziłem się zziębnięty
ognisko zgasło
byłem sam
płonęły mgły zaczarowane
wschodzącym słońcem

autor

kadmon

Dodano: 2009-12-16 10:35:00

Ten wiersz przeczytano 958 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Obrazkowy Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie