„Sen na jawie”

Łamane gałęzie
Rozpadające się w drzazgi
Z łoskotem tysięcy szpilek,

Miarowo rytmiczna
Zabójcza wskazówka
Rozciąga sekundy w bezmiar,

Pora dnia
Zlana w całość
Bez rozróżnienia,

Puste kroki
Jak krople stukają
O wieczną stertę brudów
Rozdzierane o kanty wspomnień,

Głuche wydźwięki
Echa teraźniejszości
Podstępem wtargnąć
W mój własny wytwór
Który w ciszy żyje
W jej trwaniu
Ku jej upodobaniu,

W jednym oddechu
Wszystko w pojedynczym ukłuciu
Wszywających się w każdy skrawek
Napiętej skóry
Gdzieś z tyłu głowy…

I nagle jestem
Ponownie
Po środku
Nich wszystkich,

W tramwaju bez celu
W drodze tak wielu
Zamkniętych spojrzeń
I chodzących kopi,



Chcę wrócić
Do zakamarków
Mojej własnej głowy
I tam w każdej rozciągniętej sekundzie
Przeżyć kolejne życie
W pełni świadom.

autor

jaceksl1

Napisany: 2015-05-19 Dodano: 2015-05-19 08:45:04

Ten wiersz przeczytano 403 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie