sezon na babki

cz.3 tryptyku "spacery z poetą"

ten wiersz
tworzyłem całe życie. zainspirowała mnie tancerka
do dziś niezdecydowana
po której stronie lustra stanąć

spotkałem ją w moim parku. podglądałem
miłość zaułków do spacerowiczów gruchających par i do niej
jak stroiła głupie miny
i babki z piasku

ręcznie nieczytelnie przeplatała techniki
wyłaniało się z tego coś co naznaczone fizyczną bliskością
kręciło mnie. chciałem ją mieć na gotowo. będzie dobra
książka. była

wyjątkowo gruba. na początku jakby zamknięta
onieśmielona przez efekty własnego łakomstwa
ale czułem jak rozbrzmiewa. zatopiony w jej rozłożystość
ucztowałem


w momencie krytycznym coś zawirowało a może to ja
wyzbyłem się cywilizacji. po długiej wędrówce bez widoku na cel
nawet słońce budziło niepokój

za to później otworzyła się przede mną na dobre
karmiłem się jej ciałem zżerałem od środka dotykałem
gładkości rozprzestrzeniałem w tancerce
wiecznie niezdecydowanej po której stronie lustra

stroi głupie miny i babki z piasku
a ja widzę tworzące się dzieło
wprawdzie nie ma w nim odcieni złota
ani udziału rąk mistrza
ale pomarszczona szarość sprawia
że przestaję wątpić w sztukę:

„babciuś, jaka ślicna babecka!”

gwiazdy. nigdy nie miałem ich tak blisko. obie
należały do mnie
zaplątany w rozpuszczone warkocze, poczułem coś
na oczach (zrozumiałem, że natura potrzebuje wilgoci)

„ten wiersz
należy do moich ulubionych

pochylam się nad nim w ulubionym parku
nieco przykurczony (tak wyglądają powroty na piaskownicę)
czując siebie pośród słów:

żywiciel i pasożyt”

autor

amnezja

Napisany: 2013-07-13 Dodano: 2013-07-13 10:33:06

Ten wiersz przeczytano 1165 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie