Siedmiolilia

Bogata duchem, o pokornym sercu,

błogosławiona mistyczka z Mątowów,

żyła w tęsknocie Świętych Sakramentów,

bo ponad wszystko zaufała Bogu.



W cieniu sklepienia pomezańskiej fary

pąk siedmiolilii zakwitł w środku lata.

Jej kwiaty promień świętości rozpalił,

znak niewinności w cudownych stygmatach.



Nadprzyrodzonym blaskiem rozjaśniona,

rozpamiętując dary zmartwychwstania,

w maleńkiej celi na tyłach kościoła,

w łasce światłości odeszła do Pana.

.



Tekst dotyczy błogosławionej Doroty z Mątowów (15 kilometrów na zachód od Malborak), pierwszej i jedynej świętej zakonu krzyżackiego, która jako dobrowolna rekluza uprosiła biskupa diecezji pomezańskiej w Kwidzynie o dar zamurowania się w celi tamtejszej katedry. Żyła w ten sposób przez ponad rok, mając według legendy do dyspozycji trzy okienka. Pierwsze od strony kościoła służyło do podawania Komunii Świętej, którą przyjmowała codziennie. Według dawniejszych krzyżackich i europejskich reguł Ciało Chrystusa można było przyjmować jedynie kilka razy do roku, w okresie wielkich świąt. Drugie okienko służyło do podawania pokarmu, a odżywiała się bardzo skromniutko, praktycznie nic nie jadła. Niewiele piła. Trzecie okienko wybite w kierunku cmentarza służyło do kontaktu ze światem zewnętrznym. Przez nie kontaktowali się z Dorotą pielgrzymi licznie przybywający do Kwidzynia z całego państwa krzyżackiego.

Dorota zmarła w tej celi w opinii świętości 28 czerwca 1394, szesnaście lat przed bitwą pod Grunwaldem, w ostatnich latach świetności państwa krzyżackiego. Legenda głosi, że bez udziału ludzkiego rozdzwoniły się w Kwidzyniu wszystkie dzwony, a odchodzącej do Domu Ojca Dorocie towarzyszył niebiański blask i towarzystwo Aniołów.

autor

Bogumił1

Napisany: 2020-09-24 Dodano: 2020-09-24 19:00:32

Ten wiersz przeczytano 581 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie