Siedzę

Gdzieś, gdzie słońce nawet nie dosięga światłem...
Gdzie zraniony łabędź żegnał się ze światem...
Siedzi obok gruszy bez resztek jestestwa, siedzi tam bez duszy, bez wiary w zwycięstwo.
Ciężkie łzy spływają, wzrok tkwi w jednym punkcie.
Płuca nie oddychają, pod nogami brak gruntu.
Wokół cisza...ciemność, brak żywego ducha.
I wszystko już jedno, gdy serce to susza.
Łza spadła z mozołem...o kamień rozbiła,
Pot pojawił na czole, głowa pochyliła.
Ból tak mocny, tak silny nie zna dziś litości.
Gdyby choć ktoś inny...?...
...przecież w samotności...

Zbiera łzy do dłoni, są gorzkie jak zazdrość.
Życie ją wciąż goni, chociaż go już ma dość.
I wnet chłód nastaje! I nastała jasność!
Znowu w dłoniach ma je, trzyma je na własność.
Lecz łzy nie słuchają, między palce długie... Kic! ...i uciekają, zostawiając smugę.
Widzisz, nawet złości we łzach uwięzione,
nie chcą Twej litości, w drugą idąc stronę...

Jesteś więc skazana na trud samotności.
Za często okłamana, o moja miłości...

autor

Sapphire

Napisany: 2000-05-08 Dodano: 2007-06-05 00:14:08

Ten wiersz przeczytano 653 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie