Ślepiec

Szedł raz Ślepiec drogą polną
Potykając się czasami
Lecz nie upadł
Bo miał drogę wytyczoną swymi łzami

I tak zmierzał nie wiem gdzie
Lecz on wiedział o tym dobrze
Serce wiodło go w to co znane
W miejsca wcześniej przezeń już zbadane

Podążał do swego domu
Gdzie go matka wychowała
Skąd ze łzami w oczach go żegnała
Gdy wyruszał w świat nieznany

Wtedy jeszcze małym chłopcem był
Kiedy matka go żegnała
Czule w pierś swą go wtuliła
Oraz prowiant na drogę podała

W swej podróży jakże dalekiej
Spotkał się z niejednym dobrym człowiekiem
Dużo zrozumiał rzeczy których nie rozumiał
Wiele się nauczył z tego czego nie umiał

Teraz wracał, matka w progu się cieszyła
Głosem swoim Ślepca prowadziła
Serce jej się radowało wielce
Gdy jej syn powrócił wreszcie

W czasie drogi jaką przebył jedną rzecz zrozumiał
Której wcześniej pojąc nie potrafił
Że najważniejsza jest miłość płynąca prosto z serca
Miłość prawdziwa, matczyna, kobieca...

autor

Rafal84

Dodano: 2007-11-09 15:58:20

Ten wiersz przeczytano 506 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie