Słodko gorzkie wspomnienia

Szła po drodze z płatków róż
i nie raniła swych gołych stóp,
bo po cóż buty, skoro on,
przykrywał każdy niemiły ton,
lecz gdy minęło kilka lat,
szła w butach uważając na każdy szlak.

Wyrzuciła pościel, bo po cóż jej,
dwa ramiona wszechświata ją otulały,
jego ramiona,
te które koszmarów pozbawiały,
dziś przy zapalonej lampce śpi,
przykryta starym kocem na strychu znalezionym,
otula się nim mocno, bo ciało jej marznie nocą.

Był jej drugą połówką,
urozmaicał każdy wolny czas,
więc po cóż znajomi, skoro on tak o nią dbał
z biegiem czasu do drzwi przyjaciół pukała,
pytając czy może wrócić,
przepraszając, że zaniedbała.

Słodko gorzkich wypomnień czuje jeszcze smak,
dalej chodzi w butach, lecz z przyjaciółmi, ot tak,
kupiła nową pościel i słodko sobie w niej śpi,
a jego wraz z kocem wyrzuciła za drzwi.

autor

zapalka

Napisany: 2011-07-05 Dodano: 2011-07-05 22:40:39

Ten wiersz przeczytano 377 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie