smród strachu

z prośbą o przebaczenie...

Cichy płacz pod stołem.
Straciła drugą z trzech szans
na życie wieczne.
Teraz leży przybita gwoźdźmi.
Przybita ciężarem strachu.

Lęk niszczy ją.
Nie pozwala oddychać głęboko.
Dusi smrodem.
Obrzydza widokiem.

Gnije.

Żyć w strachu?
A może z tym skończyć i być pewną
że nie będzie trzeciej szansy?
Że jej nie zmarnuje?

Gnije dalej...

a ja z nią... bo choć strach jest w moich żyłach - - kocham...

autor

Dżewko

Napisany: 2008-05-17 Dodano: 2008-05-18 08:53:36

Ten wiersz przeczytano 449 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie