Smutek

Mój smutek czasami
przybiera kształty cienia
kiedy słońce pnie się wciąż wyżej
po błękitnych schodach
albo gdy noc rozświetla
pozłacana pełnia
ślizga się
po uśpionych drzewach
na przydługich nogach

Często jak miód
zlepia wargi milczeniem
a innym razem wycieka
spod powiek
gorzką kroplą
W bezradnej bywa dłoni
ściskanym kamieniem
czasem skowyczy jak kundel
którego ze złości ktoś kopnął

Niekiedy skulony
ze strachu
przed wzrokiem drapieżnika
nie wie dokąd uciec
od oczu nie znających litości
konsekwentnie męczący myśli
niczym zacięta płyta
Radośnie we mnie rośnie
jak zła owoc
w bogini płodności

autor

Kalina66

Napisany: 2011-10-14 Dodano: 2011-10-17 23:24:39

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie