Smutkobranie

w milczącym lesie zdarzeń
zbieram jagody smutku do koszyka mojego życia
patrzę na zarośla ludzkich spraw w których uwięzły
moje nadzieje

próbuję odnaleźć ścieżki codzienności...

brnę...
coraz głębiej...

drzewa? ludzie? pochylają się nade mną
przytłaczając milczącym brzemieniem nie-uwagi
to znów kusząc drewnianą pieszczotą konarów

niknie z oczu cień ścieżki
zadeptany tłumem korzeni

gdzie jes.....
któr......

koszyk wysunął mi się z palców...

autor

lookkas

Napisany: 2005-03-22 Dodano: 2005-03-23 00:23:39

Ten wiersz przeczytano 514 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie