Smutna starsza pani

Na wąskiej ławeczce w parku
Nawet gdy deszcz z góry sieka
Siedzi smutna starsza pani
I na miłość czeka

Młodzi z niej się śmieją
Nie chcą widzieć jej cierpienia
Bo samotność nie jest łatwa
Każdy przecież ma marzenia

Co dzień siada na ławeczce
Zegar bije rytm powoli
Nikt tu nie chce starszej pani
Żeby ulżyć w trudnej doli

Wszyscy gdzieś się śpieszą
Obojętnie obok kroczą
Po co komu ktoś tak stary
Spojrzeć na nią nie raczą

A wszak prawda przecież taka
Powinna być w każdym człowieku
Ludzi powinno się kochać zawsze
Niezależnie od ich wieku

Dla Ciebie Mario

autor

weronika_kb

Napisany: 2005-11-13 Dodano: 2005-11-13 12:06:14

Ten wiersz przeczytano 692 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie