Sól zapomnienia. Zabić.

Tarcza utkana z mych własnych doświadczeń,
Znów atak wspomnień, każde z nich katem,


Partia szachów z mą własną nadzieją,
Nadzieja przegrała, ze wstydu zniknęła,
Głupi, nieszczęsny, sam sobie klątwą,
Na ścianie ból. Ot moje godło.

Wybudzony ze snu, snu moich marzeń,
Włączony ekran rzeczywistej zguby,
Desperacja woła, chce szczęście kupić,
Być ciągle w rozpaczy, to chyba też talent.

Solą zapomnień posypać me rany,
Niech boli bardziej, niech mnie rozrywa,
Byle zapomnieć przyczyny, wręcz zabić,
Niech puści pamięć, która mnie trzyma.

autor

Clarc

Napisany: 2009-12-14 Dodano: 2009-12-13 15:07:42

Ten wiersz przeczytano 386 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie