Sonet Adriatycki VII Istria

Tam gdzie rześki powiew bryzy tuli ranne zorze
rzucił pan Bóg wyspę Istria w granatowe morze
harmonijnie łącząc fale i nagich gór szczyty
dając jej kształt swego serca wodami obmyty

Tam gdzie Wespezjana brzmią echa z igrzyska
Chodząc uliczką Rovinja chciałem spokój zyskać
a brodzące w toni smugi blasku słońca
rozpraszając wątpliwości dały obraz końca

Eufrazjusz nie odpowie mi na to pytanie:
,,Jaki mi mogłeś tak wielki ból zadać kochanie?"
Uwierzyłem w Twe zaklęcia czyste jak wody zwierciadła

które powiew wiatru zmącił i tak miłość zbladła
sam stworzyłeś ze swej duszy złe kraty więzienia
kiedy powiedziałeś ,,kocham" bez zastanowienia...