Sonet do Anny 5. Anno, brak mi...

Gdy ciemność ogarnia pokój,
brak mi Ciebie u boku.
Brak mi Twego spojrzenia,
a w nocy wspólnego milczenia.

Kiedy idę w przestworzach,
słyszę Ciebie na Italijskich morzach.
I pełen troski o Ciebie,
naznaczam gwiazdy na niebie.

Dla Twego uśmiechu życia bym ujął.
poskromił bym nawet samego Tyfona
i otarł ciernie, co różę kłują.

Lecz dziś tak brakuje mi Ciebie,
bez tchu Twego serca, miłość kona,
i miast nas, mam tylko siebie.

z dedykacją dla przeszłości- która dawno już za mną.

autor

Cristof7

Napisany: 2006-01-26 Dodano: 2006-07-12 10:32:47

Ten wiersz przeczytano 547 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie