SONET O PRAGNIENIU

Przyczołgał się tu strumień w nadziei
Że znajdzie odrobinę wygodnego łoża
Że weźmie na język pachnące ziemią głosy
Że lud pająków białą mu uprzędzie postać...

Młody był – żył wesołym szumem fali
I wirów zawrotnym kołem
Nie umiał go nikt powstrzymać
Taki miał nurt rwący w sobie!

Marzył tylko o Nocy zniewolonej siłą toni
Że wciągnie ją trzepotrzącą skrzydłami o niebo
Które wskrzesi pożądanie każdego kręgu... i jego...

Chciał aby położyła na nim miliony swoich oczu
By ssała lekko taflę rozszumianych fletem ust
Aż z tego kochania narodzi się deszcz...

Bogdanowi W. za Jego czułość i ciekawość z jaką odkrywamy razem miłość

autor

Ćma

Napisany: 1999-10-13 Dodano: 2005-04-01 20:14:44

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie