SPADAJĄCA GWIAZDA

Wielki blask rozjaśnił śpiących ptaków gniazda,
ktoś z daleka krzyczy: ?Spadająca gwiazda!?
Każdy wzrok wzbija w ogromne niebo,
z głębi płynącą serca potrzebą,
by raz jeszcze ujrzeć ten blask spadający,
lecz tylko ciemność tkwi w oczach patrzących.
I tak po chwili wszystkich zdumienie,
przeszło w normalność i zapomnienie.
Podobnie człowiek tkwi w społeczeństwie,
jak jedna gwiazda w przestworzy księstwie.
A kiedy wstąpi w niego zwątpienie,
spada i spada, na zatracenie.
A wszyscy wtenczas śledzą zdarzenia,
nie ze współczucia, czy potępienia,
lecz by zobaczyć dziwne zjawisko,
człowieka, który jest już tak nisko,
że za sekundę uderzy w ziemie,
i wtedy w widzach błyśnie zdumienie.

Po wszystkim cisza nastanie głucha,
a człowiek który wyzionął ducha, przepadł...
Przepadł w pamięci żyjących ludzi
i nigdy w niej się już nie obudzi.

Krystian Kucia

autor

KrystianKucia

Dodano: 2012-03-30 07:40:42

Ten wiersz przeczytano 2044 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie