ŚMIERĆ W OCZACH

Godzina duchów właśnie wybiła,
gdy mi ?to? z łóżka wyjść rozkazało,
jakaś potężna, nadludzka siła,
coś niedobrego w powietrzu wisiało.
Niczym lunatyk brnąłem przez pokój,
nie całkiem świadom tego co robię,
stukanie w drzwi podwoiło niepokój,
zszedłem otworzyć, jednak wbrew sobie.
Za szybą stała jakaś postać mglista,
strach mnie ogarnął, pot po czole spływa,
wnet zrozumiałem, że to śmierć koścista,
za grzechy doczesne na świat drugi wzywa.
Postać kobiety w śnieżną biel odziana,
welon na głowie, jakby twarz skryć chciała..
Kiedy ją ujrzałem padłem na kolana,
lecz ona mi ręką kierunek wskazała.
Poszedłem przed siebie, w głąb upiornej nocy,
poddając się woli mej Pani zza światów,
pragnąłem by ktoś mi udzielił pomocy,
w powietrzu czuć było zapach starych kwiatów.
Teraz już wiedziałem gdzie kres tej wędrówki,
odezwał się dzwon z odrapanej kaplicy,
dotarłem do bramy cmentarnej starówki,
tam czekali na mnie mgliści żałobnicy.
Powalony ciosem leżałem bezwładnie,
gdy kobieta w bieli dusić mnie zaczęła,
czułem, że za chwilę resztki życia skradnie,
potem ma świadomość na dobre zniknęła.
Kiedy się ocknąłem radość mnie przeszyła,
leżałem w swym łóżku, w stu procentach żywy,
na zegarze północ jak przedtem wybiła,
a w drzwi nie kołatał żaden duch fałszywy.
Pojąłem, że snem mym była tamta droga,
że jestem bezpieczny w czterech ścianach domu,
lecz kto wie, być może była to przestroga,
bym tak bezgranicznie nie ufał nikomu.

Krystian Kucia

autor

KrystianKucia

Dodano: 2012-04-03 22:28:37

Ten wiersz przeczytano 751 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie