Spalone marzenia

Wiatr silnie rozwiewał moje wątpliwości,
które niczym ciemne burzowe chmury
kładły cień na mojej twarzy.
Trzymałeś mnie za rękę,
czas stanął w miejscu.
Tylko podmuchy wymknęły się spoza jego szczelnie zamkniętych ram.
Bicie serca było jedynym dowodem istnienia życia.
Bicie mojego serca- bo Twoje odeszło w inną stronę.
Twoje spojrzenie było chłodne, zimne, lodowate...
Każda moja łza zamieniała się od niego w sopelki lodu.
Moja dłoń bezwiednie opadła z Twego uścisku strącając stojącą na starym, rzecznym pniu świecę.
Odwróciłeś się do mnie i bez słowa odszedłeś...
Wbiłeś mi w serce słowny nóż.
Stal- lodowatą jak Ty.
a świeca spadła i staczając się z rzecznego brzegu podpaliła moje marzenia.
Zostały tylko zgliszcze, popiół... i wiatr...
rozdmuchał wszystko w stronę zachodzącego słońca.
Kto wie? Może wstaną razem z nim? Może zegarmistrz zdoła jeszcze naprawić tryby w zegarze czasu...
Ale teraz...
ta pustka...
ten strach...
i zapach spalonych snów...

autor

ilonaro

Napisany: 2006-09-08 Dodano: 2006-09-09 15:53:13

Ten wiersz przeczytano 450 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie