Spotkanie po latach

I tak znów się widzimy mój towarzyszu miły.
I tak na nowo lata odnalazły nas.
Widzimy się tu, gdzie niegdyś dzwony biły,
a wszystko co złe, wymazał płynący czas.

Stoję przed tobą, a dookoła zapach się unosi,
niczym las po deszczu – rześki, wilgotny i chłodny.
W oddali delikatny szum strumienia głosi,
iż nie jest to dla naszej przyjaźni czas płodny,

gdyż wtedy mogliśmy mówić, a cóż dziś mamy?
Milczenie twe w skale, a moje z rozpaczy
i któż jest w stanie, niech mi wybaczy.
Powiedz ty mi, ile jeszcze życia dla siebie oddamy?

Bo już nie wiem, w co mam wierzyć.
Wrzosy szepczą mi tylko pieśń pożałowania
dla mojego chorego i bezsensownego umartwiania.
Teraz już tylko koniec swój przyszło mi mierzyć.

W chwili tej nie jest mi groźna ta straszna noc,
bo odczuwam tylko swego serca moc.
Widzisz, nawet drzewa bezlistne zazdroszczą tobie,
bo w ten czas masz mnie przy sobie.

I nie obchodzi mnie północnego wiatru mowa,
ani kołysanej trawy wysokiej słowa,
gdyż teraz wzdycham, tęsknię i płaczę osamotniony.
Ja bezsilny, przez ciebie samego potępiony.

Pośród mgły trwam – słaby, naiwny i zrozpaczony.
Na tym burzliwym wzgórzu bytuje prawdą obudzony.
Jestem tu i patrzę na ciebie przyjacielu mój,
stoję i patrzę na zapomniany grób twój.

autor

Camillus

Napisany: 2005-11-04 Dodano: 2005-11-08 20:34:30

Ten wiersz przeczytano 534 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie