Spowiedź

klękam jak do modlitwy

już prawie nie pamiętam jak się to robi

słowa gdzieś umykają

niech mi powie ktoś jak zacząć mam

rezygnuje z książkowej postawy

na środku zrujnowanego kościoła siadam

patrząc na ogromny drewniany krzyż widzę tylko ten stary i świeży zarazem ból

zastanawiam się jak można wykrzesać z siebie takie poświęcenie

mówili mi nic za darmo

ale tutaj ta zasada nie obowiązuje

wypowiadam co ciąży mi na sercu

odnawiam sumienie o którym zapomniałam

spowiedź jest lekiem dla duszy

tak mówią

ja jeszcze tego nie wiem

żaden lek nie działa natychmiastowo

nawet ten w różowych tabletkach

kurz zatańczył nad podłogą gdy wiatr z hukiem zatrzasną drzwi

świece które wchodząc zapaliłam pogasły jedna po drugiej

czyżby to był znak

od ścian odbija się szept

nie bój się dziecko

pojedyncza łza spływa po policzku

nawet mama gdy układała mnie do snu nie mówiła z taką miłością

gdzieś na dnie serca zrodziła się radość

tak zapomniana

tak oczekiwana

gdy wychodziłam pojedyncza krwawa kropla spłynęła po drewnie krzyża

dołączając do innych

kościół znów pozostał sam sobie

odwiedzany tylko przez dziwne skrzydlate cienie przemykające w świetle słońca

i tylko wiatr niósł pieśń nadziei gdzieś w dal

kolejna uratowana dusza

kolejne zwycięstwo nad złem

wydawało by się tak małe

a jest tak wielkie

autor

Baraka

Dodano: 2007-03-26 17:49:00

Ten wiersz przeczytano 577 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie