Sprzeciw buntu

Po ulicach chodzę w ciemności
Pragnę swej wiecznej młodości
Dlaczego nikt jej nie docenia?
Tylko jej bunt świat odmienia!

Mówię- nie, zwyczajności
Nienawidzę kopii miłości
Banał za banałem się rodzi
Ogień sercu wciąż szkodzi

Gardzisz złotymi skarbami
wargi nie tańczą słowami
Omijasz szanse i nadzieje
Ja walczę sama w zawieje

Mam suchy uśmiech by żyć
I wieczność by w niej tkwić
Mam swoje ulotne marzenia
I życia, by czekać spełnienia

Nie muszę podlewać kwiatów
I kochać zmyślonych światów
Ale gdy cisza muszę coś nucić
Bo spokój znów trzeba zakłócić

autor

MaRyLiN

Napisany: 2006-09-01 Dodano: 2006-09-01 01:11:13

Ten wiersz przeczytano 408 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie