Srebrny pył...

Zawsze gdzieś tak u schyłku jesieni,
gdy się śnieg, zwiastun zimy, pojawi,
a wiatr szarpie gałęźmi nagiemi,
do Krakowa mam chęć się wyprawić.

I nie po to, aby Wawel zwiedzić,
lub na kościół popatrzeć Mariacki,
albo też u Hawełki posiedzieć
nad wystygłym, ziemniaczanym plackiem.

Prosto z dworca bym wskoczył w dorożkę
i czemprędzej gnać kazał na Planty
żeby zdążyć, kiedy swoim proszkiem
czarodziejskim - sypie Mistrz Konstanty.

A ten proszek, to księżyc zmielony,
srebrny pył, tak podobny do śniegu,
który - w oczy gdy wpadnie - w szalonym
rymokletów cię stawia szeregu.

A szaleństwo to potrwa do rana
i o świcie zapewne wygaśnie.
Lecz to przecież wystarczy, jak dla nas,
zdążę wiersz Ci napisać, nim zaśniesz...

autor

hallski

Napisany: 2003-11-28 Dodano: 2006-04-25 06:22:54

Ten wiersz przeczytano 630 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie