stacja

Stacja

Wylęgło się kolejne stado
Kamienie rozsypane w pędzie
Smutek panuje
Dobrze nie będzie

Bo tak jak to wiatr szeptał
Samotność ogarnia w miejscach zaludnionych
Kamienie odrzucone
Są bardziej zagubione

Z obserwacji mojej niewiele wynika
Aniołowie tajemnic mi nie zdradzają
żyję z fobią, że Ci na stacji
Są ofiarami deszczu konspiracji

I nie wiem jak pomóc
Spacerując z Bogiem
Wyliczam
Dochodzę

Nie wiem co z nimi będzie
Czy wyrwą zaklęcie?
Krzykną na mnie
A ja pomogę w takcie?

Ofiary stacji
Gdzie wieczna ciemność rządzi
Kobiety, dzieci, mężczyżni wojny
Wołają pomsty w dniu zapłaty

Boże imię chwalą
Pierwszy raz od wieków
Przyjdź i nas wyratuj
Z sidła poetów

Wtem się budzę
Strach zapłonął w oczach
Czemu ten ogień
To tylko postrach

Nie wiem jak przeżyć
Pomóc ludziom ze stacji
Zamknięci w ognia kręgu
Uciekają?
Wrzask podnoszą...
Gasną...
Zamknięci pozostają
A ja razem z nimi
Zasypiam
Przez poczucie winy...

nietykalny

autor

nietykalny

Dodano: 2007-07-13 20:11:26

Ten wiersz przeczytano 542 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie